Achilles, ONS tweede thuis
hoofdartikel
Door Raquel Chapper - ‘Eindelijk mogen we weer’ is gok ik iets wat door een ieder zijn hoofd is gegaan de afgelopen periode. Toen vrij onverwacht de zaalcompetitie werd onderbroken door COVID-19 kwam er een hoop stil te liggen. Niemand had gedacht dat het zo lang zou duren. Er brak misschien voor sommigen een wat saaie periode aan. Thuiswerken, niet sporten, althans niet in teamverband. En ook sportscholen sloten uiteindelijk hun deuren.
Annie van Deventer beker
Goed, inmiddels mogen we dus weer. Als we terugblikken op de afgelopen periode kun je wel stellen dat er een hoop processen binnen de club stil lagen. Zo had bijna iedereen even rust van zijn of haar vrijwilligerstaken. Trainers hoefden geen training te geven, de CR hoefde geen feestjes te organiseren, niemand hoefde het fluitje op te pakken, er was geen bardienst nodig en mochten we fysiek niet bij elkaar komen. Voor bijna iedereen was het dus rustiger, bijna iedereen.. want er was natuurlijk ook een groepje wat hard door moest ploeteren. En dan doel ik even niet op het bestuur dat wekelijks vergaderde. Maar op een hele grote club mensen die - grotendeels onder leiding van Sten Verleg - aan de slag gingen met het corona protocol. Deze groep ontving in de digitale JAV vlak voor de zomervakantie uiteindelijk samen de Annie van Deventer beker. Een mooi en dankbaar compliment namens de hele vereniging, wat toch best even genoemd mag worden!
Thuis
De afgelopen tijd zijn we weinig op het veld geweest. Toch hebben we met maatregelen de afgelopen periode het één ander kunnen inhalen. We hebben een gezellige barbecue gehad en zijn we afgelopen weekend weer begonnen met de competitie. Het zal misschien even onwennig zijn, maar hopelijk voelt iedereen zich snel weer écht thuis. Want dat zijn we. Het is ons tweede thuis op het Pomonaplein, op het Achillesveld.
Toen ik jaren geleden terugkwam van mijn avontuur bij KVS kwam ik echt thuis op het Achillesveld. Het eerste jaar was even wennen, dat kwam vooral omdat ik een beetje met mezelf in de knoop zat. Dat had niks met Achilles te maken. Maar de staff van de selectie, toen Eric den Dekker, Dennis Brusse en Frank Baars, maar ook zeker de spelers sleepten mij beetje bij beetje door het jaar heen.
De selectie was echt een grote mix van spelers. Oud-Achillianen, althans oud, ouder dan dat ik was. Mensen die “vroeger” ook al in 1 of 2 zaten, maar ook nieuwe Achillianen (geëmigreerd vanuit Scheveningen en Friesland bijvoorbeeld) en natuurlijk ook spelers waar ik ongeveer 10 jaar daarvoor ook mee speelde. Desiree kwam uiteindelijk eerder over dan de rest van Ready. Kortom een mooie mix. De staff maakte van ons zo’n hechte ploeg dat we een start konden maken van achteraf wel een hele mooie reeks aan kampioenschappen. We hadden elke week weer met z’n allen datzelfde doel. De appgroep van het team was een plek waar de ene na de andere motiverende speech voorbij kwam. Voor mij iconisch in die jaren is dat Bart Kasten op een gegeven moment voor het eerst een heel (vol) jaar in ons vlaggenschip speelde. En hoe! De ene week rebounder, de andere week topschutter. Je kon het zo gek niet bedenken. Maar het hele team, het klopte. Ik kan me wedstrijden herinneren dat we 9-1 achter stonden met rust. We na een donderspeech van Dennis, waar zelfs Eric van schrok, uiteindelijk 14-15 wonnen. Wedstrijden waar we keihard vochten voor overwinningen, voor elkaar, in welke rol maakte niet uit. De tranen na overwinningen zie ik zo nog voor me. Tranen van opluchting, van geluk en van voldoening. Uiteindelijk tranen die we achterlieten in de 2e klasse.
Ik dwaalde even af. Maar Achilles is voor mij een thuis waar iedereen welkom is. Het jaar nadat Desiree van Ready kwam smolten we samen. Twee groepen kwamen samen. Niet iedereen was daar direct blij mee, want verandering is eng. Daar moet je aan wennen. Toch hoorde ik vrij snel uit verschillende hoeken dat men blij was dat er nu meer drukte en sfeer op het veld was. Dat was ook zo. De kantine stond vol met feestjes en als het eerste speelde was het zoeken naar een plekje langs de lijn. Men stond zo dicht op elkaar, dat had nu met de 1.5 meter regel echt niet gepast.
Toen ik een paar jaar geleden in het bestuur kwam, ging ik bepaalde dingen anders bekijken. We hebben een vrijwilligerstekort. Met een paar bestuurs- en commissieleden hebben we het hier vaak over gehad. Hoe kunnen we dit oplossen? Waar komt het tekort vandaan? Wat kan de reden zijn? Voelt iedereen zich wel zo thuis? Is de samensmelting wel goed gegaan? Komt iedereen nog wel? Heb jij die en die de afgelopen jaren nog gezien? Of dit oorzaken zijn van het tekort weet ik niet. Het antwoord is moeilijk te vinden. Vandaar dat er nu hard gewerkt wordt aan het vrijwilligersbeleid. Alleen samen, met z’n allen, kunnen we dit oplossen.
De afgelopen periode zijn er wel wat momenten geweest die eerder genoemde gedachten leken te bevestigen. Toen ik paar weken geleden nog met een klein groepje zat na te praten, een behoorlijk gemixt groepje, hebben we de vinger eens op de zere plek gelegd. En niet om er iets pijnlijks van te maken. Juist niet. Een conclusie kwam er niet echt, is dit het achterliggende probleem van het vrijwilligerstekort? Ik ben er niet van overtuigd. Sterker nog, we dachten eigenlijk van niet. Maar die avond sloten we wel mooi af. We kunnen allemaal net even een klein beetje extra’s doen om elkaar thuis te laten voelen. Of je nou van Ready komt, van Achilles, van een andere club, of als je gewoon nieuw bent in de sport. Net even die ander ook meevragen om te volleyballen op het veld, mee te doen aan een spelletje of om ook te komen naar de borrel of barbecue op het veld. Dat kan in ieder geval nooit kwaad. En eerlijk is eerlijk: zo’n klein gebaar voor jou, kan een heel groot gebaar zijn voor een ander.
Raquel
| Datum | 08-09-2020 11:00 |
|---|---|
| Tags | Hoofdartikel |