Naar het veld
hoofdartikel
[Door Steven Broers] Afgelopen zaterdag liep ik over de Laan van Eik en Duinen, rechtsaf de Druivenstraat in en dan binnendoor over de Perziklaan en de Aalbessenstraat naar het Pomonaplein. Een route die ik in mijn jeugd wel vijf keer per week ging, lopend of op de fiets. Op weg naar het veld, voor een training, een wedstrijd, een feest, een klaverjasdrive, een vergadering, een kantinedienst of zomaar, om op het veld te zijn, een potje te eenentwintigen (met een bal, niet met kaarten), onder elkaar te zijn. Tegenwoordig ben ik er niet vaak meer, te weinig eigenlijk, al is een reistijd van een kleine drie uur best wel een redelijk excuus.
Ik was benieuwd wat ik zou aantreffen, hoe de sfeer zou zijn, of ik nog veel zou herkennen van vroeger. Tancredi, een belangrijk personage in “Il Gattopardo” (zowel boek als de nieuwe verfilming zijn geweldig, kijk op Netflix) zegt in gesprek met de oude Don Fabrizio dat “alles moet veranderen opdat alles hetzelfde blijft”. Het geruststellende gevoel dat dit klopt bekroop mij ook zaterdag op het veld. Alles is anders: de houten vlonder is al 45 jaar weg, zelfs de volgende kantine waar we best trots op waren is al weer vervangen door het schitterende paleis dat er nu staat. De populieren zijn weg en de wilgen ook, waar vroeger vanaf april het zand de grassprieten had opgeslokt, liggen twee fraaie kunstgrasvelden. Balverliefde hangmandjes zijn vervangen door harde gele plastic korven, sponsornamen staan op de shirts. De zandbak en de speeltuin zijn weg, alleen de oude Jan de Wolff-brug markeert nog het pad naar de aftandse kleedkamers van vroeger. Het houten scorebord waar Hans Broers vroeger met inschuifbordjes de stand bijhield is vervangen door een dubbel electronisch bord met tijdaanduiding.
Geen van het veld meegevoerde plakkaten aarde van tussen de noppen meer in het clubhuis, geen lijnen meer die moeten worden ingehaald door de ploeg die de laatste wedstrijd had gespeeld. Allemaal anders nu, maar verder is alles hetzelfde. Ferry is er nog altijd, samen met Peter Zoutendijk sr. mijn coach in de A-ploeg (B1), in 1970. En Roelie speelt nog steeds en Ed praat nog net zo fantastisch Haags als altijd (bedankt nog voor het biertje). Langs de lijn nog altijd dezelfde chauvinistische en meestal onterechte kritiek op de arbitrage. Al die mensen die ik nog ken, in het veld hun kinderen en kleinkinderen. En al die nieuwe Achillianen die zich op dat veld net zo thuis voelen als wij dat vroeger deden. In het clubhuis een prachtige wand met foto’s uit de rijke clubgeschiedenis, gemaakt door Audrey. Daar wordt een archivaris nou blij van!
Eén ding miste ik. Niemand stond te schieten tussen twee palen. En dat terwijl volgende week de jaarlijkse kampioenschappen weer zijn. Dat vond ik vreemd, maar verder was alles goed en vertrouwd. Ik kom snel weer kijken.
Het tweede speelde knap gelijk en het eerste won afgetekend na een matig begin. Peter Frauenfelder zal jullie daar weer uitgebreid verslag van doen, maar ik voelde een enorme trots op deze prachtige club. Nog twee keer winnen en we spelen volgend jaar tegen Fortuna. De laatste keer dat we daar in competitieverband tegen speelden was meer dan vijftig jaar geleden. Ik was erbij, als kleine supporter. Fortuna was toen nog een vrij kleine club, net als Achilles, in de tweede klasse. Nu kunnen we elkaar weer ontmoeten, op het hoogste niveau. Alles verandert en blijft toch hetzelfde. Is dat niet mooi?
Steven Broers
| Datum | 20-05-2025 11:00 |
|---|---|
| Tags | Hoofdartikel |