40 jaar 21-competitie – Een stukje historie
hoofdartikel
Vorige week schreef Steven al een mooi en treffend hoofdartikel over de herinneringen aan ‘het veld’. Het 21-en was in die tijd een vast ritueel. Of er nu competitie gespeeld werd of niet, er werden bijna elk weekend palen opgezet om tegen elkaar te schieten. Tegenstanders waren vriendjes, teamgenoten, selectieleden of wie er maar zin in had. Tot zover de mooie herinneringen.
Een dag die blijft hangen
Het is inmiddels 40 jaar geleden. Een dag die in mijn geheugen gegrift staat, met een bijsmaak die nog steeds af en toe terugkomt.
Ik logeerde die nacht bij mijn grote vriend en korfbalmaatje Frank Velthuizen (Vie). Mijn vader had een beenmergtransplantatie ondergaan, in de strijd tegen leukemie. Volgens de Volkskrant – waar ik als 12-jarig jongetje hoop uit putte – was de kans van slagen groot. Een vrouw was in hetzelfde ziekenhuis succesvol behandeld. Dus we hadden vertrouwen.
Mijn broer Wouter was toen pas negen. Ja, diezelfde Wouter van het jeugdkampioenschap in de zaal van 1992, en een van de eersten die later de overstap maakte naar een andere club om het hogerop te zoeken– iets wat destijds niet bepaald op applaus kon rekenen. Wij zagen de operatie toen positief in.
Toen Anneke en Wouter ineens voor de deur stonden bij de familie Velthuizen, voelde ik het eigenlijk al: er klopte iets niet. Even later wist ik het zeker – mijn vader was er niet meer. We vielen elkaar in de armen. André kwam ons ophalen, en gelukkig werden we liefdevol opgevangen door de familie Baars.
De 21-competitie – strijd om de Peter Zoutendijk sr.-trofee
Nu, 40 jaar later, leven we in een andere wereld. Maar de 21-competitie bestaat nog steeds. En hoewel die in de loop der jaren wat veranderd is, blijft het voor onze familie en vrienden toch de Peter Zoutendijk sr.-trofee. Ik begrijp heel goed dat die naam voor nieuwe of jeugdleden niet dezelfde betekenis heeft, maar voor ons blijft het iets bijzonders.
Het ontstaan van de trofee
In de zomer voorafgaand aan het overlijden van mijn vader organiseerde toenmalig hoofdtrainer Jan Triep een 21-competitie. Zowel mijn moeder als mijn vader deden mee. Ze troffen elkaar in een van de rondes en mijn vader verloor van mijn moeder. Fanatiek als hij was, kon hij dat maar moeilijk verkroppen – volgens de verhalen is hij zelfs naar huis gereden om af te koelen.
Na zijn overlijden besloten Wendela en Wout dat de 21-competitie naar hem vernoemd moest worden. Er bestond al de Annie van Deventer-beker, en deze vernoeming volgde dat voorbeeld. Ze wilden hem herdenken in al zijn facetten – als speler van het eerste, als verenigingsman – en dat is gelukt. Wout won overigens die door Jan Triep georganiseerde 21-competitie (claimt hij tenminste).
Een familiegeschiedenis
Wat het voor mij extra bijzonder maakt: mijn broertje en ik wonnen allebei de allereerste editie nadat de beker naar onze vader was vernoemd. En misschien nog wel mooier: onze opa heeft jarenlang de prijsuitreiking gedaan. Zijn speeches waren legendarisch. Het verliezen van zijn zoon was het pijnlijkste moment in zijn leven, maar bij elke 21-competitie stond hij er – vol trots.
En hij won zelf ook nog. Op hoge leeftijd wist hij nog altijd een sprongetje te maken bij het 21-en, en uiteindelijk sleepte hij de Peter Zoutendijk sr.-trofee zelfs in de wacht.
Voor ons is de 21-competitie een extra erkenning voor mijn vader – als sterspeler van Achilles 1, maar ook voor alles wat hij voor de club heeft gedaan.
Ik wens iedereen succes en vooral veel plezier bij de 40e editie van de 21-competitie!
Peter Zoutendijk
| Datum | 27-05-2025 11:00 |
|---|---|
| Tags | Hoofdartikel |