HKV Achilles - Meer dan een club

hoofdartikel

Hier volgt een ernstige waarschuwing voor ons fier bovenaan staande Achilles 1! In het seizoen 2002-2003 deed ik de bondsoefenmeestercursus in Papendal...

Op die cursus ontmoette ik Leon Teeuwen, speler van SDO in Kamerik. Van die club had ik nog nooit gehoord maar al snel werd me duidelijk dat SDO aan de weg timmerde. Na jaren in de marge van de 2e klasse te hebben gespeeld kwam er begin deze eeuw uit het eigen dorp een lichting van acht uitstekende dames en heren voor SDO 1 naar boven.

Dit achttal wandelde in korte tijd van de 2e klasse naar de 1e klasse en vervolgens de Overgangsklasse in. De Overgangsklasse was toen nog het tweede niveau van Nederland met 32 clubs. Ik trainde op dat moment Achilles 1 dat net weer naar de Overgangsklasse was gepromoveerd. Leon vroeg of wij met Achilles ter voorbereiding op het zaalseizoen een oefenpotje in Kamerik wilden spelen. Zo gezegd, zo gedaan. En op een winderige en natte novemberavond reden wij naar Sporthal de Schulenburch in Kamerik. Een typisch dorpshalletje met nauwelijks uitloop en een intieme gelijkvloerse tribune.

Tijdens de warming-up sloegen de Achillesspelers aan de overkant de tegenstanders gade waarvan één dame een grote brace droeg en drie van de vier heren een -wat wij vroeger zo noemden- ziekenfondsbrilletje droegen.

De eerste helft begon en SDO ging voortvarend uit de startblokken. De gebroeders Smit bleken onvermoeibaar en onverzettelijk en broer en zus Teeuwen waren met hun routine en precieze schoten een ware plaag voor het verbouwereerde Achilles 1. Bij rust keken we al tegen een achterstand van 5 punten aan. Ik bereidde me erop voor om in de kleedkamer de boel even flink op te schudden zodat we de tweede helft het één en ander konden rechtzetten. Maar voor ik iets had kunnen zeggen nam Achilles 1 speler Wouter Zoutendijk het woord en hield zijn teamgenoten voor: “Even serieus, we gaan hier toch niet verliezen van jongens met brilletjes?”

Ik zal vast nog wat geprobeerd hebben maar alle aansporingen en tactische omzettingen sloegen natuurlijk volledig dood bij de opmerking van Wouter. We gingen de tweede helft in en het werd alleen maar erger en erger en we kregen een enorm pak op broek.

Vol onbegrip wat ons nu toch weer was overkomen verlieten we gefrustreerd het pittoreske Kamerik met de stiekeme wens er nooit meer terug te hoeven komen.

In datzelfde zaalseizoen verslikte ook de gedoodverfde kampioenskandidaat KVS zich tweemaal in SDO. SDO werd kampioen en stoomde door naar de Hoofdklasse, het hoogst haalbare niveau destijds.

Na de diploma-uitreiking in mei 2003 raakte ik met net iets te veel biertjes in mijn mik met Leon Teeuwen aan de praat. Ik bracht de smalle selectie van SDO en het aanstaand hoofdklasseschap ter sprake en voegde daar enthousiast aan toe dat ik -ofschoon ik reeds in 2000 was gestopt met korfballen- daar misschien nog wat aan toe kon voegen.

Ik had nog nooit op het hoogste niveau gespeeld en dit was natuurlijk een unieke kans. En zo speelde ik het seizoen 2003-2004 bij SDO en heb ik op mijn 39e met een paar invalbeurten mogen debuteren op het hoogste korfbalniveau. SDO 1 heeft het dat seizoen regelmatig laten spoken in Kamerik en boekte in de laatste wedstrijd hun enige en historische overwinning tegen -destijds nog club van naam- Oost Arnhem.

Het huidige SDO stond tot dit weekend puntloos onderaan maar versloeg afgelopen zaterdag Velocitas in de Schulenburch (19-10). Bovendien verloren ze in hun eerste wedstrijd maar met 2 punten verschil bij onze ongeslagen concurrent KVZ ’23. Een gewaarschuwd mens telt voor twee.

Tot zaterdag in Kamerik!

Frits Broers

Datum	02-12-2025 14:00
Tags	Hoofdartikel